Epress.am News from Armenia
Ռիման Բաքվից է։ 30 տարի ապրում է Երևանում ՝ Սեբաստիա փողոցում գտնվող հանրակացարանում։
Մեջբերումներ հարցազրույցից․
– Բոլորը սկսում էին մեզ պատմել, թե ինչեր էին մեզ հետ անում Բաքվում․․․ Ավելի լավ է ասեք՝ ոնց են մեզ հետ վարվում այստեղ․․․
– Ասում եմ՝ մամա, էտ թորքերը չեն, էտ մեր հայերն են, ուղղակի իշխանությունն են փոխում։
– Ես դա բազմիցս գրել եմ Սերժ Սարգսյանին ուղղված նամակներիս մեջ, որ դուք արհեստական պայմաններ եք ստեղծում բնական մահվան համար։
– Ասեցի՝ լսի, մենք Ղարաբաղում չէ, մենք Բաքվում ենք ապրել։ Քարտեզի վրա ցույց տվեցի՝ Ղարաբաղը որտեղ է։
– Մենք հասկանում էինք, որ պատերազմ է գնում, ձայն չէինք հանում։ ․․․Երեսուն տարվա մեջ դուք ուղղակի պատկերացրեք՝ ինչ փողեր են, ինչ գումարներ են ստացվել մեզ համար։
– 2003թ․ կառավարությունը մեր շենքը վաճառեց։ Ու այդտեղից սկսեցին մեր խնդիրները։
– ՄԱԿ-ը՝ գոնե մեր ՄԱԿ-ի մասով, ամենածիծաղելի կազմակերպությունն է այսօր։
– Գալիս էին հենց մեր շենք, հարցնում էին՝ ոչ ոք չի վաճառո՞ւմ ինչ֊որ կոնկրետ թվի ծննդական վկայականներ:
– Ի՞նչ կապ ունի Ղարաբաղի նախագահը ունեցվածքի հետ, որը մնացել է Ադրբեջանում։
– Ապակիների վրա քարեր էին նետում՝ «թուրքեր», չգիտեմ ինչ: Մեզ չէին ընդունում: ․․․Մի տղամարդուն շքամուտքում բռնել էին, պարկը գլխին գցել ու այնպես էին ծեծել, որ աչքը դուրս էր եկել։ Դրա պատճառով բոլորը սկսել էին վախենալ:
– Հետո մեզ ասացին՝ իսկ ինչո՞ւ եք այստեղ մնացել, գնացեք Ռուսաստան։
– Ստիպում էին, վախեցնում, խեղդում, ատրճանակ էին պահում․․․ այդպիսի բաներ էլ են եղել։
– Փախստականներից շատերը քաղաքացիություն ընդունեցին, որպեսզի պարզապես կարողանան գնալ երեխաների, բարեկամների մոտ։ Եթե մեկը մահանա, Աստված չտա, ես հիմա չեմ կարողանա երկրից դուրս գալ։ ․․․Ես դիտավորյալ քաղաքացիություն չեմ ընդունում։