Պաշտապանն առաջարկել է երկու խնդրի առնչությամբ օրենսդրական փոփոխություններ կատարել

ՀՀ մարդու իրավունքների պաշտպան Կարեն Անդրեասյանն օրենսդրական փոփոխության երկու առաջարկ է ուղղարկել ՀՀ վարչապետ Տիգրան Սարգսյանին և ՀՀ Ազգային ժողովի պատգամավորական խմբակցություններին:

Պաշտպանը երկու խնդրի առնչությամբ առաջարկել է կառավարությանն ու պատգամավորներին օրենսդրական փոփոխություններ կատարել:

Առաջին հարցը վերաբերում է հաշմանդամությանը:

«ՀՀ մարդու իրավունքների պաշտպանին ուղղված բողոքները վկայում են այն մասին, որ բժշկասոցիալական փորձաքննության արդյունքում հաշմանդամություն ունեցող մարդիկ համապատասխան հանձնաժողովի կողմից չեն ճանաչվում հաշմանդամ: Որոշ դեպքերում էլ օրենքով նախատեսված հերթական փորձաքննության ընթացքում հաշմանդամության խումբ ունեցող մարդկանց զրկում են խմբից կամ փոխում դեպի դրական խումբ, երբ նրանց առողջական վիճակը ոչ թե բարելավվել է, այլ հակառակը՝ վատթարացել: Ունենալով լուրջ առողջական խնդիրներ և դրանք վկայող բժշկական եզրակացություններ՝ մարդը հաճախ չի ճանաչվում հաշմանդամ այն պատճառաբանությամբ, որ իր ունեցած հիվանդությունը, վնասվածքը կամ խեղումը չեն առաջացնում հաշմանդամության սահմանման համար անհրաժեշտ կենսագործունեության սահմանափակում: Դրա պատճառը օրենքով նախատեսված հաշմանդամության սահմանման չափանիշների անորոշությունն է, ինչը գնահատման հայեցողության բավականին լայն շրջանակ է նախատեսում բժշկասոցիալական փորձաքննության հանձնաժողովների համար, արդյունքում` փորձաքննությունները որոշ դեպքերում իրականացվում են ոչ օբյեկտիվ ու կամայական», – նշում է օմբուդսմենը:

Երկրորդ խնդիրը վերաբերում է հասարակության և պետության կարիքների համար օտարված գոտիներում գտնվող գույքի սեփականատերերի բողոքներին, որոնք առնչվում են փոխհատուցման խնդիրներին և պետության կողմից կառուցապատողների նկատմամբ պատշաճ հսկողության բացակայությանը:

«Օրենքով նախատեսվում է, որ օտարվող սեփականության դիմաց սեփականատիրոջը վճարվում է համարժեք փոխհատուցում, այն է՝ օտարվող գույքի շուկայական արժեքից տասնհինգ տոկոս ավելի գումար: Այս դեպքում հաշվի չի առնվում այն հանգամանքը, որ օտարումը կատարվում է սեփականատիրոջ կամքին հակառակ, հետևաբարօտարվող սեփականության փոխհատուցման չափը որոշելիս շուկայական արժեքին զուգահեռ անհրաժեշտ է կիրառել նաև այլ չափանիշներ, օրինակ՝սեփականատիրոջ համար նույնանման պայմաններ այլ վայրում ապահովելու հնարավորությունը: Մտահոգիչ է նաև այն հանգամանքը, որ պետությունը սահմանափակվում է միայն տարածքի նկատմամբ բացառիկ` գերակա հանրային շահ ճանաչելով, իսկ օտարված գոտիներում գտնվող գույքի սեփականատերերի նկատմամբ պարտավորությունների կատարումը լիովին թողնված է օտարվող սեփականությունը ձեռք բերող կազմակերպություններին, որոնց գործունեության համար պետությունը որևէ պատասխանատվություն չի կրում և որևէ կերպ չի վերահսկում հետագա գործընթացը», – նշում է Կարեն Անդրեասյանը: