Ճյուղային շահերը «խեղդել են»… վարչապետին գազի գնի վերաբերյալ նամակ են գրել

Հայաստանի Հանրապետության կառավարությունը տեղյակ էր գազի սակագնի բարձրացումից մինչև Հայաստանում ընտրական գործընթացների սկսելը, սակայն, խուսափելով ընտրությունների ընթացքում հանրային դժգոհությունից, այն հրապարակեց միայն քաղաքական նշանակալից իրադարձություններից հետո: Այս մասին ասված է «Սախարովի անվան մարդու իրավունքների պաշտպանության հայկական կենտրոն»-ի տնօրեն Լևոն Ներսիսյանի՝ վարչապետ Տիգրան Սարգսյանին ուղղած նամակում:

Նամակում, մասնավորապես, ասված է.

«Հարգելի Վարչապետ, Ձեզ՝ որպես արհեստավարժ ֆինանսիսիտի, հայտնի է, որ բնական գազի սակագնի նման բարձրացումը մեր անվերահսկելի, չկարգավորված և մենաշնորհային «շուկայական» տնտեսության մեջ կհանգեցնի բոլոր տեսակի ապրանքների և ծառայությունների ուղղակի և անուղղակի թանկացման, այդ թվում՝ առողջապահության և կրթության:

Եթե իրապես գնահատենք երկրի բնակչության ճնշող մեծամասնության սոցիալ-տնտեսական վիճակը մոտ ապագայում, ապա այդ բարձրացումը «հավասարազոր է մահվան» բազմաթիվ ընտանիքների համար, որոնք ապրում են թոշակի և նպաստի հաշվին կամ ամսական ունեն մինչև 70 հազ դրամ եկամուտ: Սակայն Հանրապետության սոցիալական և հասարակական կյանքում աղետալի հետևանքներն ավելի շատ տեսանելի կլինեն 3-5 տարի հետո, երբ երկրում չի լինի այն մարդկային ներուժը, որը, գոնե ապագայում փորձի «դուրս հանել» երկրի տնտեսությունն այդ վիճակից:

Ստեղծված իրադրությունում «ստանդարտ» միջոցների կիրառումը, ինչպիսիք են նպաստների և թոշակների ավելացումը, նաև նվազագույն աշխատավարձի մակարդակի բարձրացումը, միայն աննշան կերպով կարող են ապահովել բնակչության որոշակի խմբերի ֆիզիկական գոյատևումը. միևնույն ժամանակ դրանք կնպաստեն կոռուպցիոն ռիսկերի և տնտեսության ստվերային հատվածի ընդլայնմանը:

Պարզ չէ, թե ինչպես պատահեց, որ Ռուսաստանի Դաշնությունը՝ ի դեմս «Գազպրոմի», անտեսելով Հայաստանի Հանրապետության ռազմավարական գործընկերոջ կարգավիճակը, ցանկացավ կտրուկ բարձրացնել մատակարարվող գազի սակագինը: Եթե դրա նախաձեռնողը «Գազպրոմն» է, ապա անհասկանալի է, թե ինչու երկրի բարձրագույն իշխանությունը չօգտագործեց իր բոլոր հնարավորությունները՝ Ռուսաստանի Դաշնության ղեկավարության հետ համապատասխան բանակցություններ վարելիս (հիշենք թեկուզ Ուկրաինայի օրինակը):

Հավանական է, որ գազի սակագնի այսպիսի կտրուկ բարձրացման հարցում առաջին հերթին շահագրգռված է «Հայռուսգազարդ» ընկերությունը, որի գերատեսչական շահերն ավելի վեր դասվեցին երկրի բնակչության սոցիալական, հասարակական շահերից:

Իհարկե, ՀՀ հանրային ծառայությունները կարգավորող հանձնաժողովը «Հայռուսգազարդի» սույն առաջարկը քննելիս «կհասնի» տոկոսադրույքների որոշակի նվազման, սակայն դա ակնհայտորեն կդիտարկվի որպես «շուկայական տնտեսության խաղ»:

Ճյուղային շահերը «խեղդել են» Հանրապետության տնտեսական և հասարակական շահերը:

Օրինակ՝ ՀՀ կրթության և գիտության նախարարը պայքարում է ուսանողների ուսման վարձերի բարձրացման համար, այն հիմնավորելով՝ Հանրապետության բուհերի դասախոսական անձնակազմի աշխատավարձերի բարձրացման բարի մտադրությամբ: Հետաքրքիր է, պարոն Աշոտյանը գիտակցում է, թե ինչպիսի՞ վնաս կհասցնի Հայաստանի ապագային՝ սահմանափակելով երկրի մտավոր ներուժի աճը:

Քանի դեռ Կառավարությունը Հանրապետության տնտեսությունը դիտում է ճյուղային տեսանկյունից և գործում բնակչության 10 տոկոսի շահերից ելնելով՝ Հանրապետությունը կմնա նման աղքատ ու թշվառ վիճակում: Մեր երկրի կառավարման համակարգում ոչ մեկն անձնական պատասխանատվություն չի կրում հասարակության առջև՝ ոչ ներկա և ոչ էլ ապագա սերունդների»: